หนึ่งในส่วนที่ไม่คาดคิดของรูทีนการระบาดของฉันเป็นเกมส์โป๊กเกอร์คืนวันศุกร์ปกติของโป๊กเกอร์ออนไลน์ ย้อนกลับไปตอนที่ฉันยังเด็กฉันเคยเล่นโป๊กเกอร์ค่อนข้างมาก – โดยไม่มีปัญหาเด็กเล็กตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้นฉันจะเล่นตลอดทั้งคืนฉันล้มลงในกองกองเมื่อรุ่งอรุณลุกขึ้นและกองที่ลดน้อยลงของฉัน ของชิปหายไป
เกมส์โป๊กเกอร์คืนวันศุกร์เป็นการพบปะสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อนจากมหาวิทยาลัย พวกเขาเป็นคนที่ฉันเคยเล่นโป๊กเกอร์มานานหลายสิบปีแล้ว หนึ่งในเหตุผลที่เกมส์นี้ได้รับการสนับสนุนนอกเหนือจากมิตรภาพคือเราทุกคนต่างก็เข้าคู่กันอย่างเท่าเทียมกัน บางครั้งคนคนหนึ่งชนะ: ถัดไปก็เป็นคนอื่น แต่สิ่งที่น่าสนใจในการเปลี่ยนออนไลน์คือความสมดุลนี้ได้เปลี่ยนไป ในช่วงสองสามสัปดาห์แรกของการเล่นฉันพบว่าตัวเองอยู่ในอันดับต้น ๆ ของตารางมินิลีกของเราจากออฟไลน์ที่วิ่งตอนนี้ฉันกลายเป็นคนออนไลน์ที่จะเอาชนะ
นี่ทำให้ฉันคิดถึงความแตกต่างที่กว้างขึ้นระหว่างโลกแห่งความเป็นจริงและโลกดิจิตอล การเปลี่ยนแปลงที่เราได้เปลี่ยนไปใช้การมีส่วนร่วมออนไลน์อยู่ทั่วไป ในสภาบรรยากาศมีการเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์: แทนที่จะเผชิญหน้ากับหลุมหมีของ backbenchers braying นักการเมืองตอนนี้ถกเถียงกันในความเงียบใกล้สถานการณ์ที่เล่นในมือของอดีตทนายความเช่น Keir Starmer เมื่อประเทศได้เข้าสู่ระบบซูมเพื่อดำเนินงานและเล่นผู้คนจำนวนมากขึ้นสังเกตเห็นความรู้สึกที่คล้ายกัน – ความเหนื่อยล้า สิ่งนี้นำไปสู่คำว่า Zoom Fatigue
แต่ทำไมการประชุมออนไลน์หนึ่งชั่วโมงจึงเหนื่อยมากกว่าหนึ่งครั้งในชีวิตจริง วิทยาศาสตร์ยังคงเป็นภาพร่างเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่มีบทความจำนวนหนึ่งที่ฉันอ่านแนะนำว่าสาเหตุหนึ่งมาจากการที่เราใช้ภาษากาย ย้อนกลับไปในช่วงต้นทศวรรษ 1970 อัลเบิร์ตเมียร์เบียนศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาได้พัฒนาทฤษฎีที่ว่ามนุษย์สื่อสารกันอย่างไรในการทดลองของเขาโดยเฉพาะเขาแนะนำว่าเพียง 7% ของการสื่อสารลงไปถึงคำที่พูด พูดอีกครั้งและ 55% ภาษากายที่มาพร้อมกับ
ทฤษฎีของ Mehrabian ถูกถกเถียงและถกเถียงกันมานานหลายปี แต่ไม่ว่าเปอร์เซ็นต์ที่แท้จริงภาษากายมีบทบาทสำคัญอย่างไร และในการตั้งค่าออนไลน์ตัวชี้นำที่ไม่ใช่คำพูดเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในแนวทางเดียวกัน สิ่งนี้นำไปสู่การมีส่วนร่วมและพยายามดิ้นรนเพื่อทำความเข้าใจกับสิ่งที่พูด ความจริงที่คุณมักเผชิญกับแกลเลอรีของใบหน้าหมายความว่าคุณพยายามทำสิ่งนี้กับคนจำนวนมากในคราวเดียว